22. październik
św. Jana Pawła II Wielkiego, papieża
(wspomnienie obowiązkowe)
Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach – mieście odległym o 50 km od Krakowa. Został ochrzczony w dwa dni później w kościele parafialnym przez ks. Franciszka Żaka. Przyszedł na świat w rodzinie Karola i Emilii z Kaczorowskich. W wieku 9 lat stracił matkę. Starszy brat Edmund, lekarz, zmarł w roku 1932 a ojciec, oficer Wojska Polskiego, w roku 1941.
Mając 9 lat przyjął pierwszą Komunię Świętą, a wieku lat 18 otrzymał Sakrament Bierzmowania. Po ukończeniu nauki w liceum wadowickim w roku 1938 został studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Po zajęciu Krakowa przez nazistowskich wojska okupacyjne i zamknięciu Uniwersytetu Jagiellońskiego jesienią 1939 roku, młody Karol, dla uniknięcia deportacji do Niemiec, pracował najpierw w kamieniołomach, a następnie w fabryce chemicznej „Solvay” w latach 1940-1944.
Odpowiadając na rodzące się powołanie do kapłaństwa, od 1942 r. pobierał naukę w tajnych kursach formacyjnych przy Seminarium Krakowskim, prowadzonym przez arcybiskupa Krakowa, kard. Adama Stefana Sapiehę. Równocześnie był jednym z organizatorów tajnego „Teatru Rapsodycznego”.
Po wojnie kontynuował formację duchową i intelektualną w seminarium krakowskim i na ponownie otwartym Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na diakona wyświęcony został 20 października, a święcenia kapłańskie otrzymał 1 listopada 1946 roku w Krakowie. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie w roku 1948 uzyskał licencjat i ukończył studia doktoranckie z teologii, pisząc dysertację na temat wiary w dziełach Świętego Jana od Krzyża (Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce). W tym okresie, w czasie wakacji posługiwał duszpastersko wśród emigrantów polskich we Francji, Belgii i Holandii.
Powrócił następnie do Polski, gdzie został skierowany do pracy duszpasterskiej, najpierw jako wikariusz w parafii Niegowić, a potem jako współpracownik przy parafii Świętego Floriana w Krakowie. Był duszpasterzem akademickim do 1951 roku, kiedy to podjął ponownie studia filozoficzne i teologiczne. W roku 1953 opublikował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pracę poświęconą systemowi etycznemu Maxa Schelera. Wykładał teologię moralną i etykę jako profesor seminarium krakowskiego i wydziału teologicznego KUL.
4 lipca 1958 roku papież Pius XII mianował go biskupem tytularnym Ombi i pomocniczym krakowskim. Sakrę biskupią otrzymał 28 września 1958 roku w katedrze na Wawelu, z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka.
Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły obrady Soboru Watykańskiego II (1962-1965). Aktywnie uczestniczył on w przygotowaniu soborowej konstytucji Gaudium et spes. Jego doskonałą znajomość dyskutowanych problemów dostrzegł osobiście papież Paweł VI i 13 stycznia 1964 roku mianował go Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim. 26 czerwca 1967 roku podczas konsystorza papież Paweł VI wyniósł go do godności kardynalskiej, zaś 29 czerwca w Kaplicy Sykstyńskiej papież Paweł VI wręczając mu czerwony biret kreował go na kardynała. W okresie poprzedzającym wybór na Stolicę Piotrową, kardynał Wojtyła uczestniczył w 5 zgromadzeniach plenarnych Synodu Biskupów.
Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 (czyli w wieku 58 lat) abp kard. Wojtyła został wybrany przez Kolegium Kardynałów na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o godzinie 16:16. W niedzielę 22 października podczas Mszy Świętej na Placu Świętego Piotra odbyła się uroczysta liturgiczna inauguracja jego pontyfikatu (dokładnie 35 lat temu).
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza „Słowiański papież”. 264. następca św. Piotra był również poetą i poliglotą, a także aktorem, dramaturgiem, pedagogiem i filozofem. Jako gorliwy pasterz otaczał szczególną troską, przede wszystkim: rodziny, młodzież i ludzi chorych.
Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II uznawany jest za najdłuższy, po pontyfikacie św. Piotra oraz bł. Piusa IX. W tym czasie doszło do wielu różnorodnych, doniosłych przemian. Należy wspomnieć o upadku reżimów, do czego On sam się przyczynił. Aby głosić Ewangelię odbył 104 podróże apostolskie, które są przejawem jego pasterskiej troski o Kościół Powszechny. Poza tym dokonał 146 wizyt duszpasterskich we Włoszech, a jako biskup Rzymu odwiedził 317 z 332 parafii rzymskich.
Jan Paweł II pełnił niestrudzenie posługę Piotrową w duchu misyjnym, oddając wszystkie swe siły, powodowany troską o wszystkie kościoły – sollicitudo omnium ecclesiarum – i miłością obejmującą całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek z Jego poprzedników spotykał się z Ludem Bożym i przywódcami państw – podczas uroczystości, audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich.
Żaden z jego poprzedników nie spotkał się z tak wielką ilością wiernych: w audiencjach generalnych, których odbyło się 1160, uczestniczyło łącznie 17.600.000 pielgrzymów, nie licząc tych, którzy wzięli udział w audiencjach specjalnych i w zgromadzeniach liturgicznych oraz w spotkaniach w ramach pielgrzymek apostolskich. W czasie trwania Wielkiego Jubileuszu roku 2000 papież spotkał się z przeszło 8 milionami wiernych. Osobnym rozdziałem były spotkania z przedstawicielami świata polityki: odbyło się 38 wizyt oficjalnych i 738 audiencji udzielonych głowom państw, oraz 246 audiencji udzielonych szefom rządów.
Spośród licznych dokumentów opublikowanych za jego pontyfikatu należy podkreślić 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich i 45 listów apostolskich, a także katechezy wygłoszone podczas audiencji generalnych i przemówienia wygłoszone we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem Jan Paweł II utwierdzał i oświecał Lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza w pierwszych trzech wielkich encyklikach – Redemptor hominis, Dives in misericordia, Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (encykliki Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus) moralnej (encykliki Veritatis splendor, Evangelium vitae), ekumenicznej (encyklika Ut unum sint), misyjnej (encyklika Redemptoris missio), mariologicznej (encyklika Redemptoris Mater).
Jako papież opublikował też kilka własnych książek: „Przekroczyć próg nadziei” (październik 1994), „Dar i Tajemnica” (listopad 1996), „Tryptyk rzymski” (marzec 2003), „Wstańcie! Chodźmy!” (maj 2004) oraz tuż przed śmiercią „Pamięć i tożsamość” (luty 2005).
Jan Paweł II przewodniczył osobiście 147 ceremoniom beatyfikacji, w czasie których ogłosił 1338 błogosławionych i 51 ceremoniom kanonizacyjnym, ogłaszając 482 nowych świętych. Zwołał 9 konsystorzy, w których mianował 231 (w tym 1 in pectore) kardynałów. Przewodniczył 6 zgromadzeniom plenarnym Kolegium Kardynałów. Powołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 6 zwyczajnych (1980, 1983, 1987, 1990, 1994, i 2001), jedno zgromadzenie ogólne nadzwyczajne (1985) i 8 zgromadzeń specjalnych (1980, 1991, 1994, 1995, 1997, 1998 [2] i 1999).
Jako sacerdos magnus pełnił posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie, w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. W przykładny sposób pogłębiał życie liturgiczne i duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną i różaniec (por. list apostolski Rosarium Virginis Mariae).
W dniu 13 maja 1981 roku na Placu Świętego Piotra dokonano nieudanego zamachu na jego życie. Uratowany macierzyńską opieką Matki Bożej, po opuszczeniu szpitala, przebaczył zamachowcowi i, świadom ponownie otrzymanego daru życia, ze zwiększoną energią powrócił do zajęć duszpasterskich, poświęcając się im w sposób heroiczny.
Jego troska duszpasterska znalazła swój szczególny przejaw, między innymi w utworzeniu licznych diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych (szczególnie w Europie Wschodniej), w promulgowaniu Kodeksów Prawa Kanonicznego dla Kościoła Łacińskiego i dla Kościołów Wschodnich (opracowany w świetle Tradycji według autorytatywnej interpretacji Soboru Watykańskiego II) oraz w promulgowaniu Katechizmu Kościoła Katolickiego. Utworzył nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską.
Jan Paweł II poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok Eucharystii przyczynił się do odnowy duchowej w Kościele. W sposób niezwykły wspierał dochodzenia kanoniczne dotyczące beatyfikacji i kanonizacji, ukazujące niezliczone przykłady współczesnej świętości, aby wzbudzały jej pragnienie w ludziach naszych czasów. Ogłosił Doktorem Kościoła św. Teresę od Dzieciątka Jezus.
Wyrazem jego żywej troski apostolskiej i miłości do młodzieży była propozycja zwoływania Światowych Dni Młodzieży, które gromadziły miliony młodych ludzi z różnych części świata. Z powodzeniem rozwijał dialog z Żydami i przedstawicielami innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania poświęcone modlitwie o pokój, zwłaszcza w Asyżu.
Pod Jego przewodnictwem Kościół wszedł w trzecie tysiąclecie i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim Tertio millennio adveniente. Rozpoczęła się następnie nowa epoka, co do której Kościół otrzymał wskazania w liście apostolskim Novo millennio ineunte, ukazującym wiernym drogę ku przyszłości.
Nauczanie doktrynalne Jana Pawła II jest bardzo bogate. Strzegąc depozytu wiary, z mądrością i odwagą szerzył naukę katolicką dotyczącą teologii, moralności i duchowości, a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła.
W blasku Chrystusa zmartwychwstałego, 2 kwietnia roku Pańskiego 2005, o godzinie 21:37 wieczorem, gdy sobota dobiegała kresu i w liturgii rozpoczęło się już Święto Bożego Miłosierdzia, umiłowany Pasterz Kościoła Jan Paweł II przeszedł z tego świata do Ojca. Jego odejściu towarzyszyła modlitwa całego Kościoła, zwłaszcza młodzieży. Uroczystości pogrzebowe odbyły się na Placu Świętego Piotra 8 kwietnia. Jan Paweł II był 264. papieżem. Pozostawił wszystkim niezwykłe świadectwo pobożności, świętości życia i powszechnego ojcostwa. Pamięć o nim pozostaje w sercu Kościoła i całej ludzkości.
Po śmierci papieża Polaka, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych zaczęło dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem II Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła Katolickiego nosiło taki przydomek (Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I). Przydomek ten po-jawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kard. Angelo Sodano w czasie żałobnej Mszy Świętej na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 r. (nazajutrz po śmierci) oraz w publikacjach „Tygodnika Powszechnego”. Również następny papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: „Po wielkim papieżu Janie Pawle II...”. Wyraz temu dawał często, kiedy wspominał swojego poprzednika. Wielu zgromadzonych na uroczystości pogrzebowej wiernych miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito (tj. święty natychmiast).
13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługiwał tytuł Sługi Bożego.
1-go maja 2011 roku, w Święto Miłosierdzia Bożego, na placu św. Piotra na Watykanie, Ojciec Święty Benedykt XVI, podczas uroczystej Mszy Świętej koncelebrowanej, ogłosił Jana Pawła II błogosławionym.
27-go kwietnia 2014 roku, w Święto Miłosierdzia Bożego, na placu św. Piotra w Watykanie, Ojciec Święty Franciszek, podczas uroczystej Mszy Świętej, w obecności emerytowanego papieża Benedykta XVI i milionów wiernych z całego świata, ogłosił bł. Jana Pawła II świętym.
Do pobrania:
Msza Święta w liturgiczne wspomnienie bł. Jana Pawła II, papieża
|
Dziś jest